Lungkot

Mag-a-apat na buwan na ako rito. Mag-a-apat na buwan ng nilalabanan ang lungkot. Lungkot na malayo sa pamilya, mga kaibigan at sa buhay na nakagisnan. Unti-unti, tinuturuan ko ang aking sarili na labanan ito. Subalit ang hirap, napakahirap. Paano pa kaya ang makaranas ng isang matinding pagsubok sa buhay na hindi ko alam kung saan huhugot ng tibay ng loob para harapin? Isang pangyayari na alam kong darating kaya naman aking pinaghandaan. Subalit, isang malaking pagkakamali ng inakala kong kakayanin ko sa oras na dumating. Isang pangyayari na hindi ko magawang ibahagi ng basta-basta lamang sa mga tao at magbakasakali na makapagbigay sila ng sagot. Isang bagay na patuloy kong sinasarili dahil alam kong hindi maiintindihan ng iba. Ang hirap itago ng tunay na nararamdaman, ang magpanggap na mabuti ang kalagayan sa tuwing nangungumusta ang pamilya. Ayaw kong ipaaalam sa kanila ang tunay kong saloobin dahil ayaw ko silang mag-alala pa. Sa mga panahon na tulad nito, sana kasama ko ang aking mga kaibigan. Maaaring wala silang maibibigay na tiyak na kasagutan sa aking isang-libo at isang katanungan, subalit nakasisigurado ako na lagi silang nariyan upang ako ay damayan... makinig sa mga walang kwenta kong paghihimutok... ialok ang kanilang balikat kung kailangan ko ng iiyakan... at pagalitan ako..bulyawan... ipamukha sa akin kung gaano ako kat*n*ga... at pagkatapos nun... yayakapin nila ako at bubulungan... "kaya mo 'yan, kendz... ikaw pa!"

Oo nga naman, ako pa. Matalino, matapang...malakas ang loob..yan ang pagkakilala ng iba sa akin.. Hindi pa nila nakikita ang mga kahinaan ko... lalo na kung hindi utak ang pinaiiral.

Habang sinusulat ko ito, parang sasabog na ang dibdib ko... nangingilid na ang luha sa aking mga mata, nanginginig ang mga daliri. Pagod na kong mag-isip, pagod na kong magpanggap. Gusto ko na lamang magkulong sa aking silid... umiyak hanggang sa maubos na ang luha... At sana, dumating ang araw na magising ako at ang lahat ng ito'y isang masamang panaginip lamang.